Zelfgenoegzaamheid is de vijand van
leden met een aanzienlijke stabiele tijd. Als we langdurig zelfgenoegzaam
blijven, loopt het herstelproces op z'n einde.
Na
de eerste paar jaar in herstel, krijgen de meesten van ons het gevoel dat er
niet bar veel meer te halen valt. Als we vasthoudend aan de stappen hebben
gewerkt, dan hebben we het verleden verwerkt. We beschikken over een stevige
basis waarop we onze toekomst kunnen bouwen. We hebben geleerd om het leven
ongeveer te nemen zoals het komt. We hebben ons de stappen eigengemaakt en zo
zijn we in staat problemen vrijwel onmiddellijk op te lossen zodra die zich
voordoen. Wanneer we ontdekken
dat alles ons gemakkelijk afgaat, zijn we op een punt beland waar we mogelijk
"rust" willen nemen op het pad van herstel. Als we dit daadwerkelijk
doen, dan miskennen we de aard van onze ziekte. Verslaving is geduldig,
geraffineerd, voortschrijdend en ongeneeslijk. Ze is ook dodelijk - we kunnen
aan deze ziekte sterven, tenzij we doorgaan met behandelen. En de behandeling voor
verslaving is een doorlopend herstelprogramma van actie. De Twaalf Stappen
zijn een proces, een pad dat we bewandelen om onze ziekte een stap voor te
zijn. Bijeenkomsten, sponsorschap, service en de stappen blijven altijd
noodzakelijk bij voortgaand herstel. Ook al passen we na vijf jaar van
stabiliteit, ons programma iets anders toe dan na vijf maanden, dit betekent
niet dat het programma is veranderd of minder belangrijk is geworden. Het
betekent alleen dat ons praktisch inzicht is veranderd en gegroeid. Om ons
herstel fris en levendig te houden, dienen we alert te zijn op kansen om ons
programma toe te passen.
Als ik blijf groeien tijdens mijn herstel, zal ik
zoeken naar nieuwe manieren om mijn programma toe te passen.
