Toen we deze gemeenschap
binnenstrompelden, liepen we niet over van liefde, eerlijkheid, openheid van
geest of bereidwilligheid. Toen we verslagen waren, werden we bereidwillig.
Al
is overgave het noodzakelijke fundament onder herstel, toch gaan we soms het
gevecht aan. Als we er na enige nuchtere tijd op terugkijken, vragen de meesten
van ons zich af waarom we in hemelsnaam zo hard ons best deden om onze
machteloosheid te ontkennen, terwijl overgave uiteindelijk ons leven heeft
gered.
Als we herstellen,
dienen zich nieuwe mogelijkheden tot overgave aan. We kunnen blijven vechten
tegen alles en iedereen die we tegenkomen, dan wel de voordelen van onze eerste
overgave voor de geest halen en stoppen met vechten.
Het grootste deel
van de pijn die we ervaren, is het gevolg van vechten tegen en niet van
overgeven aan. In feite komt er een einde aan de pijn zodra we ons overgeven -
en daarvoor komt hoop in de plaats. We beginnen te geloven dat alles goed zal
komen. En na een tijdje beseffen wij dat als gevolg van onze overgave ons leven
er stukken op vooruit is gegaan. We voelen ons net zoals destijds, toen we de
schijn opgaven dat we ons gebruik in de hand konden houden - opgelucht, vrij en
vol van frisse hoop.
Is het nodig dat ik me vandaag ergens aan overgeef?
Ik zal mijn eerste overgave voor de geest halen en voor ogen houden dat ik niet
meer hoef te vechten.
