Autonomie is een duur woord. Voor ons betekent het echter eenvoudig dat elke AA-groep haar zaken precies kan regelen zoals zij dat zelf wil, behalve dan wanneer AA in haar geheel hierdoor bedreigd zou worden.
Hier rijst weer dezelfde vraag, die wij al bij de eerste traditie stelden: "Is deze vrijheid niet erg gevaarlijk?".
In de loop van de jaren heeft men op alle mogelijke manieren van de Twaalf stappen en tradities proberen af te wijken. Met zo'n bende individualisten, elk gedreven door zijn eigen ik, was dat te verwachten. Op alle denkbare wijzen hebben wij met vuur gespeeld, om tenslotte ongedeerd - en we geloven wijzer - daaruit te voorschijn te komen. De afwijkingen van stappen en tradities creëerden een uitgebreid proces van pogen en mislukken, en dit heeft ons, met de genade van God, gebracht waar wij nu staan.
Toen de AA-tradities in 1945 gepubliceerd werden, waren wij ervan overtuigd dat een AA-groep praktisch elke aanval zou kunnen trotseren.
Wij zagen in dat een groep zich, juist zoals het individu, uiteindelijk diende te schikken naar welke principes ook, die bewezen hadden dat men met ze kon overleven . Wij ontdekten dat dit proces van pogen en vergissen volledig veilig was. Wij hadden hierin zoveel vertrouwen, dat in de oorspronkelijke formule van de AA-traditie volgende betekenisvolle uitspraak voorkwam: "Elke groep van twee of drie alcoholisten , die samenkomen om nuchter te worden, mag zichzelf een AA-groep noemen, op voorwaarde dat zij zich als groep aan geen enkel ander organisme verbinden".
Dit betekende natuurlijk dat wij het aandurfden te verklaren, dat elke AA-groep een afzonderlijk geheel is, die voor haar manier van werken enkel afhankelijk is van haar eigen geweten. Toen wij die fantastische vrijheid vastlegden, vonden wij het alleen nodig er twee stormsignalen bij te plaatsen: "Een AA-groep zou niets mogen doen wat AA als geheel schade zou kunnen berokkenen. Zij zou zich ook niet met iets of iemand mogen affiliëren". Het zou werkelijk gevaarlijk zijn wanneer wij moesten beginnen met sommige groepen "nat"(*) en andere "droog"(*) te noemen, nog andere gematigd rechts of communistisch, katholiek of protestants. Elke AA-groep moest zijn eigen koers volgen of zij zou hopeloos verloren gaan. Haar enige doel moest nuchterheid zijn. Voor de rest was zij volledig vrij. Elke groep had het recht verkeerd te zijn.
Toen AA nog niet zo heel lang bestond vormden er zich veel enthousiaste groepen. In een stad die wij Middletown zullen noemen floreerde AA buitengewoon. De inwoners van de stad waren hierover in de wolken . Met wijd open ogen droomden de oudste AA'ers van nieuwe verwezenlijkingen . De stad had een groot centrum voor alcoholisten nodig, meenden zij, een voorbeeld dat door de AA-groepen van heel het land zou kunnen nagevolgd worden. Op het gelijkvloers zou er een club zijn; op de eerste verdieping zou men dronkaards ontnuchteren en hen geld geven om hun schulden te betalen. Op de tweede verdieping zou men zich vooral de opvoedende taak ter harte nemen, buiten alle politiek, godsdienst of wijsbegeerte om natuurlijk. In hun verbeelding had dit prachtig centrum nog verschillende verdiepingen nodig, maar met twee kon worden gestart. Dit alles zou natuurlijk een heleboel geld kosten - andermans geld. Geloof het of niet, verschillende rijke lui uit de stad waren voor het idee gewonnen.
Er waren echter ook enkele conservatieve alcoholisten die niet akkoord gingen. Zij schreven naar de "Foundation", het hoofdkwartier van AA in New York en vroegen inlichtingen over dit soort plannen want zij begrepen dat de oudsten van de groep - om alles goed vast te leggen - van plan waren de goedkeuring van de Foundation te vragen. Zijzelf stonden sceptisch tegenover dit plan en waren ongerust.
Natuurlijk was er ook een promotor voor de idee; een superpromotor. Door zijn welsprekendheid bedaarde hij alle angsten; dit ondanks het advies van de Foundation dat negatief was. De Foundation kon geen goedkeuring of toelating verlenen , en proefnemingen op andere plaatsen om een AA-groep met geneeskunde of opvoeding te affiliëren waren faliekant uitgevallen.
Teneinde de onderneming veiliger te maken organiseerde onze promotor drie corporaties en werd van alle drie de voorzitter. Fris inde verf zag het nieuwe centrum er schitterend uit. Er werden 61 regels en voorschriften gestemd om een regelmatige werking te verzekeren en alle vergissingen te vermijden.
Helaas! Spoedig dreigden er onweerswolken. Er kwam verwarring in plaats van rust. Men stelde vast dat enige alcoholisten wel naar voorlichting verlangden maar eraan twijfel den of zij wel alcoholist waren . De karakterfouten van anderen konden met een lening worden opgelost. Weer anderen waren opgetogen over de club maar het was voor hen slechts een kwestie van hun eenzaam hart wat te laten vertroetelen. Soms wilden binnen-zwermende kandidaten maar liefst op de drie verdiepingen tegelijk zijn. Sommigen begonnen boven om in de club te eindigen. Anderen startten in de club, raakten aan de rol, werden gehospitaliseerd en werden dan gepromoveerd tot de tweede verdieping om onderricht te krijgen.
Het was er wel zo druk als in een bijenkorf maar in tegenstelling daarmee heerste hier de grootste verwarring . Een AA groep als dusdanig kon dit project eenvoudig niet aan. En dat bemerkte men te laat. Ten slotte kwam de onvermijdelijke ontploffing. Een ijzige mist van angst en teleurstelling viel over de groep.
Toen die optrok was er iets wonderlijks gebeurd. De hoofdpromotor schreef naar de Foundation. Hij wou dat hij indertijd wat meer aandacht had geschonken aan de ondervinding van AA. En toen deed hij iets, wat sedertdien klassiek geworden is in AA. Het ging allemaal op een klein kaartje. Op de omslag stond er: "Groep Middleton -Regel 62". Op het kaartje zelf stond één enkele puntige zin: "Neem jezelf niet zo verdomd au serieux ".
Zo maakte een AA-groep gebruik van haar recht om verkeerd te zijn overeenkomstig de vierde traditie. Bovendien had zij hierdoor aan AA een grote dienst bewezen, want zij was bereid geweest nederig de lessen toe te passen die ze geleerd had. Zij was met een lach terug rechtgestaan en aan betere zaken begonnen. Zelfs de ontwerper van het plan kon, middenin de puinen van zijn droom, met zichzelf lachen, hetgeen het toppunt van nederigheid is.
(*) Ten tijde van de drooglegging in de Verenigde Staten waren de drogen en de natten de voor- en tegenstanders van de prohibitie.
