Ergens anders roept iedereen vrolijk: "Dag Ann". En nog ergens anders kan ze zichzelf voorstellen met haar volledige naam - bij een vergadering van een uur of anderhalf uur. In elke buurt van elk deel van de wereld, dat AA reeds bereikt heeft, is de plaatselijke groep vrij om zijn eigen gewoontes uit te werken. Zoals steeds brengt vrijheid verantwoordelijkheid met zich mee. Omdat elke groep autonoom is, is het dan ook aan elke groep om acties te vermijden die AA zouden kunnen schaden. En er zijn reeds zulke acties geweest - anders was deze Traditie onnodig geweest. "Impliciet doorheen de AA-tradities", schrijft Bill W. "is er de bekentenis dat onze gemeenschap haar zonden heeft. We erkennen dat we als vereniging karaktergebreken vertonen en deze gebreken bedreigen ons voortdurend." Megagroot opgeblazen, kan een 'Groot Ego' een groep inspireren om alle Publieke Informatiewerk (COI-werk) van zijn provincie op zich te nemen, zonder de andere lokale groepen te raadplegen. Eens de groep besloten heeft: "Wij hebben op alles een antwoord", dan barst de bom. De groep kan dan beslissen dat bijvoorbeeld de Elfde Traditie een verouderde formaliteit is: "We leven in een tijd van concurrentie! We gaan echt naar buiten komen en AA wat goede, krachtige publiciteit geven!" Naar het brede publiek toe, is deze in het oog springende groep de AA. Zijn capriolen weerspiegelen zich niet alleen op de genegeerde naburige groepen, maar op de hele Gemeenschap. In zekere zin is de Vierde Traditie zoals de Vierde Stap: ze suggereert dat de AA-groep een eerlijke inventaris van zichzelf moet opmaken, terwijl hij zichzelf bij elk van zijn autonoom geplande acties afvraagt: "Is dit niet tegenstrijdig met een van de Tradities?" Net zoals het individuele lid dat ervoor kiest de Stappen te gebruiken als gids naar zijn of haar gelukkige nuchterheid, erkent de wijze groep dat de Tradities geen belemmerende formaliteiten zijn - ze hebben bewezen een gids te zijn naar het hoofddoel van alle AA-groepen...
