een uitzicht op hoop

Ja, we bieden uitzicht op hoop...


Toen we aan het eind van ons latijn raakten, hadden velen van ons alle hoop op een leven zonder drugsgebruik opgegeven. Wij geloofden dat we voorbestemd waren te sterven aan onze ziekte. Op onze eerste bijeenkomst liepen we een zaaltje binnen dat vol zat met verslaafden die nuchter en droog bleven. Hoe inspirerend! Een nuchtere verslaafde biedt inderdaad uitzicht op hoop.
Vandaag bieden we dezelfde hoop aan anderen. De nieuwkomers zien de vreugde in onze ogen, ze merken op hoe we ons gedragen en luisteren naar ons als we spreken op bijeenkomsten - en vaak verlangen ze naar datgene wat wij gevonden hebben. Zij geloven in ons totdat ze in zichzelf leren geloven.
Nieuwkomers horen dat we naar hen een boodschap van hoop uitdragen. Zij neigen ertoe om ons door een "roze bril" te bekijken. Ze hebben niet altijd oog voor onze worsteling met een bepaald karaktergebrek. Ze zien niet altijd de moeite die het ons kost om het bewuste contact met onze Hogere Macht te verbeteren. Het kost hen tijd om te beseffen dat wij als "oudgedienden", met drie, zes of tien jaar nuchter tijd, dikwijls persoonlijkheden boven principes plaatsen dan wel te kampen hebben met sommige andere onzichtbare karaktergebreken.
Ja, de nieuwkomer zet ons soms op een voetstuk. Het is echter goed om de aard van onze worstelingen tijdens herstel ruiterlijk toe te geven, want mettertijd zal de nieuwkomer dezelfde beproevingen moeten doorstaan. En die nieuwkomer zal zich dan herinneren dat anderen deze moeilijkheden nuchter zijn doorgekomen.

Ik zal onthouden dat ik voor iedereen die mijn pad volgt een lichtend voorbeeld ben, een baken van hoop.