Wij willen ons verleden onder ogen zien,
ernaar kijken zoals het werkelijk was en het loslaten om in het heden te kunnen
leven.
Toen we nog maar net aan het
herstellen waren, hadden velen van ons moeite met het herkennen van onze wrok.
Daar zaten we dan, met de vierde stap voor onze neus. We pijnigden onze hersens
om vervolgens vast te stellen dat wij gewoon geen wrokgevoelens hadden.
Wellicht maakten we onszelf wijs dat we toch niet zo heel erg ziek waren. Zo'n onbewuste ontkenning van wrok ontstaat doordat we
ingesteld staan op onze verslaving. Het grootste deel van onze gevoelens zaten
verborgen, diep verborgen. Als we enige tijd aan het herstellen zijn, ontstaat
er een nieuwe vorm van bewustzijn. Onze diepste gevoelens komen naar de
oppervlakte en wrokgevoelens waarvan wij dachten dat ze er niet waren, komen
plotseling naar boven. Wanneer we deze gevoelens van wrok onder de loep nemen,
komen we misschien in de verleiding om aan sommige ervan vast te houden, vooral
als we menen dat ze 'gerechtvaardigd' zijn. We dienen echter in gedachten te
houden dat 'gerechtvaardigde' wrok even zwaar op ons drukt als elk ander
wrokgevoel. Zoals onze gewaarwording van onze zwakheden toeneemt, zo
groeit ook onze verantwoordelijkheid om die los te laten. We hoeven niet langer
vast te houden aan onze wrok. We verlangen ernaar om ons te ontdoen van alles
waar we geen behoefte aan hebben. We willen ruimte vrijmaken om te herstellen.
Wanneer ik een wrok ontdek, zal ik die zien voor wat het
waard is en loslaten.
