Alcohol, de sluipmoordenaar. 

Mijn eerste slok alcohol ooit vergeet ik nooit meer: het was betoverend, de smaak trok nergens op maar het euforische gevoel dat het opwekte wou ik nooit meer kwijt.

De start

Op 12 februari 1966 werd ik geboren. Wie kon ooit denken wat een turbulent leven ik zou leiden? Ik ben opgegroeid in een simpele arbeiderswijk en verloor op jonge leeftijd beide ouders. Mijn vader heb ik niet gekend, ik was drie toen hij overleed door een verkeersongeval. Ik was achttien toen mijn moeder overleed. Mijn grootmoeder nam na het overlijden van mijn vader de opvoeding van mij en mijn twee broers grotendeels op zich. Ondanks het verlies van mijn ouders heb ik niks tekort gehad. Opdat het met mij de goede richting uit zou gaan, besloot de familie me op internaat te laten gaan. Daardoor heb ik mijn secundair kunnen afmaken om nadien de richting elektriciteit te volgen.

Na mijn opleiding begon ik te werken, om een jaar later mijn legerdienst te vervullen. Na de interne opleiding in het leger kreeg ik de taak van barman officieren toegedeeld. Dat is de start geweest van mijn lange verslaving. Ik zou ruim twee decennia, dag in, dag uit, in een roes van alcohol leven.

Lokroep

Een bepaalde herinnering blijft me bij. Ik sta op uit bed, mijn blote voeten op de vloer. Ik tracht me staande te houden maar beef over heel mijn lichaam. Stap na stap sjok ik door de kamer op zoek naar de lichtschakelaar. Ik vervloek mezelf omdat ik zo hulpeloos en bijzonder zwak ben. Het lukt me om tot in de woonkamer te geraken waar de barkast staat. lk doe de kastdeur open en zie mijn vriend J. Walker (whisky) staan. De inhoud ervan schittert als een ster aan de hemel.

Ik doe een vergeefse poging om weerstand te bieden maar de lokroep van de fles is zo groot dat ik er niet kan aan weerstaan. Diep in mijn achterhoofd weet ik dat het vergif is, maar een duivelse stem neemt het over en zegt "natuurlijk is het vergif, maar je hebt het nodig, het is je kracht, je levenslijn".

Als je je ogen opent en je opstaat, en je hele lichaam beeft en trilt van boven tot onder, en het enige wat dan helpt om weer rustig te worden is een glas whisky, dan weet je dat het te ver gekomen is. Maar ik negeerde het signaal, ik moest en zou de barkast opentrekken en een nieuwe fles soldaat maken.

Dag in, dag uit, continu drinken, stel je eens voor wat dit doet met je zelfbeeld en zelfrespect.

Ik had als jongeling nooit gedacht dat ik op mijn 19de 

's morgens een glas whisky nodig zou hebben om te kunnen functioneren. Het was echter sterker dan mezelf.

Gelukzaligheid

Ik herinner me dat ik vol nieuwsgierigheid naar het eerste glas whisky keek en van het goudgele goedje dronk . lk nam nog een slok en had een voorgevoel dat ik op het punt stond een kracht in beweging te zetten die ik niet beheersen kon. En toen gebeurde er iets verbazingwekkend, het beste gevoel ooit overviel me. Ik kan het enkel maar omschrijven als gelukzaligheid. Al mijn zorgen en pijnen leken te vervagen en alle geluiden deemsterden weg. Het enige dat overbleef was een gevoel van zalige kalmte. Ik werd stapelverliefd ... op alcohol.

Niet iedereen krijgt dat uitgesproken gevoel van extase bij het drinken van alcohol. Volgens mij bepalen je genen of je persoonlijkheid dat je makkelijk afhankelijk wordt of niet. Het duurde enkele jaren voor mijn verslaving echt problematisch werd, van mijn 20ste tot 43ste heb ik letterlijk geen dag beleefd zonder alcohol. In het begin dronk ik drie glazen bier per dag. Dat werden er met de tijd tien, twaalf, zelfs vijftien glazen per dag, om de laatste jaren te eindigen met twee dagelijkse flessen whisky.

In het begin telde ik het aantal gedronken glazen om toch nog een beetje controle te hebben over mijn drinken maar dat duurde niet lang. Op het werk presteerde ik beter wanneer ik de nodige hoeveelheid alcohol binnen had. Ik verscheen daar nooit ladderzat. Ik had deze basis van alcohol nodig. Ik vergelijk het met een infuus dat druppel per druppel mijn lijf infecteerde.

Verslaafd

Het is nacht. Ik zit rechtop in mijn bed. Ik voel me volkomen alleen op de wereld. Een vertrouwde zwarte wanhoop overvalt me. Ik zit daar en heb geen zin om naar beneden te gaan, naar mijn barkast, maar ik weet dat ik het uiteindelijk wel zal doen. Het is in godsnaam midden in de nacht maar mijn lichaam schreeuwt om alcohol. Alleen een dwaas persoon zou op dit uur drinken, maar donkere gedachten duwen me naar de whisky, ik moet de nacht doorkomen. 

Mijn vrouw heeft dikwijls te kennen gegeven dat ze zo niet bij mij zou blijven, dat ze een dergelijk leven niet voor ogen had. De alcohol maakte mij zo machteloos dat ik mijn huwelijk en de relatie met mijn kinderen op het spel zette. Ik wou ontzettend hard stoppen met drinken maar het ging niet. Mijn lichaam en geest verzetten zich te hard. Ik deed de belofte om te stoppen maar stiekem dronk ik verder. Ondertussen was de relatie met mijn kinderen afgrijselijk geworden, ze hadden ook hun problemen en zagen hun vader sukkelen. Ik zei: "Foert, bekijk het maar, ik kan jullie toch niet helpen"

Ik kon mijn alcoholverslaving thuis een tijdje verstoppen, maar na een tijd maakte het me niet meer uit. Ik dacht "Gooi me dan maar buiten, heh". Ik kon toch niet stoppen.

Als je het woord 'alcoholist' hoort, denk je wellicht spontaan aan iemand die lallend en zwalpend over straat loopt of in de vroege uurtjes aan de kroeg staat, wachtend tot die opengaat. Dit was bij mij helemaal niet het geval. Ik ging elke dag naar de winkel om enkele flessen whisky te kopen. Wel zorgde ik ervoor dat ik vaak van winkel verwisselde om geen argwaan te wekken. Ik wou niet doorgaan voor "de man van de whisky ". Ook zorgde ik ervoor dat ik altijd een voorraad in huis had voor wanneer ik zonder zou vallen . Ooit overkwam het me dat ik door mijn voorraad heen zat en toen raakte ik volkomen in paniek.